DUBION E SO' RIO

Sota a le sguard ed Ia Madonin-a
e'd ViIa Pòli stermà ' nt iJ pin,
quasi ai pé 'd na grassiosa colin-a
ch'as distend tra le vigne e iJ giardin,

un pcit rio aven giù dai rochè
con j'arcòrd ed soa antica memòria:
Dubion a lo speta per fesse ambrassé
e sùbit dòp a-j conta soa stòria.

I veuJ parlete con tant sentiment
ed nòstra vita 'd tanti ani fa
e con ti arvive ij moment
ed col temp ormai desmentià,

quand ch'i J'ero pi pòver d'adess
e i l'avìo 'dcò tanti sagrin,
ma i savio contentesse I'istess
perché anlora is vorìo pi bin !

A ditla ciaira, sensa busìe,
mi a col temp i j'ero tanto pi brut
con mie ca già 'n pò veje e scrussìe
e con de stèrni spatarà daspertut;

peui d ' a n piassa am tajava a metà
come 'n sorch fa it da na slòira,
un biarlòt ch'a spussava d'istà
che noi tuti i clamavo la "dòira",

e d' invern che le stra a gelavo
un con l'àutr as passavo paròla
e 'n sia dòira a se scarossavo
tuti ij masnà ch'a surtìo da scòla.
Là 'n sla piassa i fasio Ia cova
per piJè d'aqua co' iJ siqilin
ma col'aqua a I'era la toa
ch 'a rivava da i bial del mulin

e che anlora, come it savras,
as dovrava sensa paura
e a bèivio drinta 'I baciass
anche le vache tornand d'an pastura.

A-i era ' dcò na famosa fontan-a
giù a l'Orsa, che ad adess a-i è ancora,
a scandì come 'I son ed na campan-a
ij ricòrd e le ansie d'anlora

quand le steile 'd neuit a s 'anviscavo
'dzora IJ pr'a eh'a smiJavo 'd giàrdin
e le cobie 'd moros as 'fermavo
per escambiasse promésse e basin!

Tuti J'ani sul bon ed l'istà ,
a la se-ira subit dòp sin-a,
as costumava seurti da ca
per serché na bocà d'aria fin-a ,

e mentre as fasio quatr pass
as butava ' dco 'n fiasch ant la borsa
e con eI gólf campà ansima 'n brass
a s'andasìa a piJé d'aqua giù a l'Orsa!

Va i rè marende anlora as fasìa
lagiù a I'ombra 'd coj castagnè
con J'amis, ij parent, la famija,
giovo, vej, marià e da mariè!

As mangiava un griIèt ed saIada
con tomatiche, siole e povron,
la senèvra, J'euv dur, la rolada,
a se scolavo le bote e ij pinton;

E quand J'ombre dla séira a calavo
'dzora ai camp e ai cuvert ed le ca
e ij grij an lontanansa a cantavo
lagiù 'nt l'èrba già fresca 'd rosa,

tuti ansema, rijand e schérsand,
e con èl cheur èsgombrà dai magon,
as tornava andarera cantand
le pi bele dle nòstre canson!

EI rio as tira da banda,
as ferma Iagiù an mes ai ròch,
a ciama Dubion un pòch pi aranda
peni a-j rispond dòp d'un pòch:

Una vòlta as cantava sovent
specialment a le séirè dla festa,
perché anlora per esse content
a bastava na scheuila de mnestra!

Im arcordo 'I grup 'd lavandere
Ch'i vèddio al Iun-es matin
anginojà sì an mes a mie pere
dòpo d'avèi artrossasse ij cotin,

ch'a sercavo 'd fesse un gorghèt
tut d'antorn, mentre l'aqua a corìa,
e sbatand le mudande e ij caussèt
a cantavo arzansand la lessìa!

E d'istà, sul bon ed la calura
quand che tanti a vnisìo a noè
per godisse un pòch ed frescura,
da ógni part as sentìa canté!

Na cosa chi veuj désmentiè
e se i peuss sovent i la ignoro,
a l'era cola 'd dovèj soporté
che ogni tant am brusèisso con el clòro;

e aIora con aria 'd fieressa
e per deme na bela sgurà,
i sfogavo la mia tristessa
vnisand giù pi gròss e anrabià!

E adess mèj ricòrd a finisso,
i son fermame con ti volentè,
ma ij seugn ant un nen a svanisso,
am rincrèss, ma purtròp i deuvo andé!

Dubion che antant a sentìa
e a stermava un pò 'd comossion,
a na mira con fòrsa a s'arpìa
e peui dòpo a-j dis: il las rason!

Nòstr passà purtròp a I'è tut lì,
nòstra storia l'è bele finìa,
per doman ch'a l'è ancora da vnì
domse man per èsté an companìa!

A col pont 'l rio a s'avzin-a
peui a-J dis con èl deuit d'un poeta:
lagiù an fond, a la fin ed la boschin-a,
dòp diJ pra, a-i è Chison ch'a me speta!

Che piasi ch'a l'è stait ricordé
e lassesse adess a l'è un darmagi,
ma 'I destin che mi i l'hai l'è d'andé
e parèj i continuo mè viagi.

Ma subit Dubion: it compagno,
i podoma fé ansema la stra:
e così tra ij ròch ch'ai sacagno
a van giù vers Chison ambrassà...!!!


ed Luciano Collino

torna su
ERRORE: Non riesco a connttermi a MySQL! Controllare config.php .